Abel ging naar een verjaardagsfeestje en bleef er alleen

Abel werd voor de tweede maal uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Nouja, in principe de derde keer. De valse tweede keer is een typisch-kindjes verhaal: Emma werd eens uitgenodigd door iemand die eigenlijk bij hem in klas zit. Abel vond dat een beetje jammer en was er heel erg triest om. Ik besprak dat met de mama in kwestie en hij mocht heel zeker ook gaan. Al wou hij dan niet, hij wou zelfs niet mee naar binnen. Er waren veel te veel kindjes.

Verjaardagsfeestje, autisme maakt het nog wat moeilijker

Vandaag dus een tweede, echte, uitnodiging voor een feestje. (Eigenlijk was het woensdag, maar wegens ziekte verplaatst naar vandaag. Pedagogische studiedag.) Zijn eerste uitnodiging was bij dezelfde jongen. Toen ben ik er heel de tijd bij gebleven. Abel is daar niet zo voor te vinden, al die nieuwe dingen. In een omgeving die hij niet kent. Hij weet niet wat er gaat gebeuren. Gaan ze er eten of niet, en wat dan allemaal. Teveel onverwachte zaken, daar kan hij niet zo goed mee om. Voor elk kindje is zo’n feestje een beleving, dat spreekt voor zich. Wij voelen op zo’n momenten heel sterk de autisme kant van Abel spreken. Dat is net zo iets anders, moeilijk uit te leggen. Dus, ik bleef erbij. Zo ging het prima.

Vandaag kon dat niet, of ze hadden opeens nog eens 3 extra mee-vierders. Het mocht wel van die lieve mama en papa, heel erg fijn om te weten! Ik besloot om even te kijken of het zou gaan, Abeltje alleen. Ik vertelde hem dat hij uitgenodigd was.

Hij was heel blij maar vroeg meteen of ik erbij kon blijven. Nee, dat gaat niet. Ok, dat moest hij even laten bezinken. Toen kreeg hij te horen dat zijn beste vriendinnetje ook uitgenodigd was. Dat meisje zou ook gaan en daar werd hij al een stuk zekerder van. Hij besloot dat hij het zou proberen.

Op weg ernaartoe was hij best wat zenuwachtig. Wat gaat er allemaal gebeuren? Gaan we er ook eten? Wat allemaal? Wat gaan we doen? Maar, het lukte hem en hij keek er echt naar uit. Hij vroeg wel dat ik zeker zou meegaan naar binnen. Hem niet gewoon afzetten, zwaaien en doorgaan. Dus neen, natuurlijk ga ik mee naar binnen.

De bende uitladen en Abel was direct al op verkenning. Het was ok. Ik mocht gaan. Mijn stoere, grote man, wat een stap voor hem. Waar andere kindjes het eerder normaal vinden is dat voor hem toch een echte uitdaging.

Na enkele uurtjes kwam ik hem weer ophalen. Wat heeft hij het leuk gehad. Opgewonden, flapperen, alles tonen en uitleggen. Heerlijk om hem zo te zien. Hij vond het kort duren maar ging toch ook graag mee naar huis. Terug samen en naar veilige, gekende omgeving.

Hier zit nu een trotse mama te blinken. De zoon is weer een stukje gegroeid.