Alles ging normaal deze ochtend en op school tot het voor mijn oudste echt tijd was om de klas binnen te gaan. Begon hij te wenen. Hij durfde niet naar binnen. Hij wou dat ik meeging, in de ronde ging zitten. Maar dat kon ik niet want de twee jongste waren thuis met oma en dan duurt het te lang voor de baby. Ik had niet verwacht dat er moeilijkheden gingen zijn. Knuffelen. Als eerste ding zei hij dat hij zijn speelgoed wou tonen van op de kermis gisteren. Ik stelde voor om het morgen mee te nemen, neen ik moest het direct halen en brengen. Dat zag ik niet zitten. Ik stelde voor om deze namiddag wat vroeger naar school te komen en het dan mee te brengen. Dat was niet goed, hij was er ook al niet meer over aan het nadenken een teken dat dit niet de hoofdreden is van zijn paniek. De begeleidster komt ook even luisteren wat er scheelt en dan komt eruit “Ik wil direct spelen.” Zeg ik dat ik het begrijp, maar dat er dan nog andere kindjes ook direct willen spelen. Iets later zegt hij dat hij de ronde te lang vindt duren. (Hij heeft al heel het schooljaar in zijn hoofd dat de ronde niet leuk is maar dat hij weet dat het daarna wel leuk is.) Zegt de begeleidster dat ze dat ook vaak vindt en dat ze nu een korte ronde gaan houden. Waarop mijn zoon zegt, “Dan kunnen we na de speeltijd nog een korte ronde doen!” Daarna nog een kus en knuffel en dan ging hij, nog altijd aarzelend, maar volledig zelf naar binnen en naar de ronde.
Mijn hart lag wederom in stukjes beneden mijn borstkas maar toch, wat een bemoediging om verder te doen waarmee we bezig zijn. Luisteren naar onze kinderen én ze serieus nemen. En zie eens, wat een goede oplossing eruit ontstaan is.