- SOFIE LAMBRECHT - WOMEN LIFESTYLE
- hallo@sofielambrecht.be
Geweldloos opvoeden: Een papieren bootje
Dromen van magie en sneeuw #voorleesvrijdag
20 mei 2016
Speelplaatstegels ook handig voor in de tuin
21 mei 2016
De laatste tijd loopt het hier niet zo goed. De kinderen luisteren niet. Ze doen maar op. Veel geschreeuw en rommel. Het lijkt een grote chaos. Niemand schijnt zich iets aan te trekken van wat er mag en wat er niet mag. Alles kan zomaar.
Opvoeden kan je niet loslaten
Het begon hier allemaal wat uit de hand te lopen. Tel daarbij nog eens op dat manlief zijn geduld niet zo groot is de laatste tijd. Dat ik daar dan weer niet tegen kan. Daardoor was het hier met momenten euh nogal gezellig.
Het werd zelfs met momenten zo erg dat ik begon na te denken over mijn opvoedvisie. Is dat wel goed genoeg. Misschien moet ik toch maar eens aan time out denken. Eventjes een beloningsysteem uit mijn duim zuigen. Dat zal wel helpen hen te laten luisteren.
Dat ik over de opvoeding kritisch nadenk is niet erg. Over mijn visie ook niet, ik vind dat je zo’n zaken niet op zijn beloop mag laten. Ik heb niet op het punt gestaan om er werkelijk mee te beginnen, zover was het nog niet gekomen. Daarvoor is mijn visie te sterk. Maar het leek aanlokkelijk. Het hield me bezig.
Dus ik gooide het in een groepje vriendinnen. Er kwam heel wat los. Verschillende visie’s, dezelfde als die van mij tot harde tikken geven. Opvallend was dat die met de harde tikken er heel blij mee waren, dat daar alles ogenschijnlijk op rolletjes liep (nouja toch in vergelijking met hoe het hier gaat momenteel) en dat, bij mij, het helemaal nergens op loopt. Het is moeilijk om recht te blijven staan, te blijven geloven en ervoor te gaan. Nee, ik kwam niet op het punt waar ik werkelijk erover dacht om van techniek te veranderen. Misschien wel in milde vorm, van eens eventjes een time out of eens een keertje uitzonderlijk een beloningsticker gaan ze niet “dood” natuurlijk. Toch deed ik het niet.
Ik deed het niet. Gelukkig waren er mensen die een zelfde visie hebben als mij en die het heel sterk hebben verwoord. Niet dat ik het vergeten was, maar dit had ik nodig. Ik besefte dat mijn opvoedvisie aan het verslappen was. Ik ben nu al jaren bezig met die opvoedvisie. Ik dacht dat ik het wel kende. Ja, ik weet toch hoe het zit, wat ik wil voor mijn kinderen en wat niet. Dat is ook wel zo, maar toch was ik mis. Ik had het laten verwelken en daardoor kwam alles op een lager pitje. Ik was minder waakzaam en stak er minder energie in. Fout dus! Toen kwam het bootje.
Emma kreeg van oma een papieren bootje
‘s Morgens kwam oma, zoals gewoonlijk, om te spelen met Eden en Anna terwijl ik de grote naar school voer. Oma heeft geregeld iets mee. Haarrekkertjes voor Emma, een pennenzakje voor Abel, … oma kan het niet laten en ah ik laat ze maar. Deze keer had ze een papieren bootje mee. Een kartonnen omhulsel van kaas. Ze gaf het aan Emma met de boodschap dat ze ermee kon knutselen. Ik zag de bui meteen hangen. Abel is hier diegene die altijd met alles kan knutselen, wc rolletjes, eierdozen, yoghurtpotjes, … alles moet hier bewaard worden om mee te knutselen van hem. Dus oh ow. Ik zag zijn gezicht vertrekken. Waarom krijgt Emma dat en hij niet? Tja. Daar heb ik ook geen antwoord op, dacht ik eveneens in stilte. ‘s Morgens ging het verder goed. Abel werd vakkundig afgeleid door mij en we konden naar school vertrekken.
‘s Namiddags bij thuiskomst van een dagje school was hij het echter niet vergeten. Hij had stiekem het bootje verstopt. Emma wou ernaar kijken en ze vond het niet meer. Ik wist waar de klepel hing. Abel. Ja hoor, 1 blik op zijn gezicht en ik kreeg gelijk. Hij had het bootje afgepakt en was niet van plan het terug te geven.
Ik kon op verschillende manieren reageren:
- Het gaan afpakken en aan Emma teruggeven (niet dat dat zo simpel gaat met Abel, en dat Abel dat zomaar laat gebeuren of geen moeite zal doen om het terug te pakken)
- Abel in de hoek (time out, gang, …) zetten en het afpakken
- Abel een harde tik geven en het afpakken
- …
Dit deed ik allemaal niet. Ik heb Emma uitgelegd dat ze het zoiezo terug krijgt maar dat even kan duren. Gelukkig, dank God, ging dat redelijk prima.
Ik ben naar Abel toe gegaan. Ik heb zijn gevoelens benoemd dat ik zag op zijn gezicht en me kon voorstellen. Dat hij het niet eerlijk vindt dat Emma zo’n leuk bootje krijgt om mee te knutselen en hij niet. Dat hij daar verdrietig van wordt. Dat hij zelfs boos wordt daardoor. Dat is allemaal ok. Die gevoelens zijn normaal en hij mag daar uiting aan geven, hij hoeft die niet weg te stoppen. Maar, het bootje afpakken is niet ok. Hij mag erom wenen, hij mag boos zijn (op een goede manier), hij mag dat voelen. Ik heb hem letterlijk verteld dat hij met al die gevoelens bij mij terecht kan, dat ik er zal zijn voor hem hoe dan ook. Naast het letterlijk vertellen was ik er ook fysiek voor hem. Ik was nabij, zo nabij als hij me zelf toeliet, hij wou niet knuffelen en dat is ok. Dit duurde 15 min. Toen had Eden me nodig. Nadat ik Eden getroost had ging Abel iets eten en had hij het doosje heel stilletjes op tafel gezet zodat Emma het kon (en mocht!) pakken. Het was goed, hij werd begrepen.
Dit heb ik zo niet gelaten. Ik heb nog enkele dingen gezegd en wat ik ook belangrijk vind is dat ik wel gemeld heb dat hij ook sorry kan zeggen aan Emma. Het was niet ok dat hij het zomaar gepakt had. Hij heeft het stilletjes gezegd zei hij, zo in zijn lichaam. Het was al een grote stap voor hem wat hij gedaan heeft dus voor nu is dat nog ok. Wel heb ik hem verteld dat mensen dat niet kunnen horen en dat het fijn is als ze dat wel kunnen. Misschien de volgende keer. Het was goed.
Nog geen 3 minuten later kwam Emma het bootje aan Abel geven. Abel mag het hebben om mee te knutselen. Waarop Abel dank je wel zei. Dan vloog het bootje in de knutselhoek en gingen ze samen buiten spelen.
Dit voelde voor mij echt als een bemoediging. Ik denk dat dit weer een leermoment was voor zowel Abel als mezelf. Hier doen we het voor.
14 Comments
Zalig zo’n bemoediging! Wat knap van zowel Abel als jou als mama!
Mooi om te lezen.
Wij gaan af en toe ook nog door zo een fases. Al is het hectische gedoe een beetje verminderd.
Wat mij opvalt is dat kinderen rustiger zijn als ze mee verantwoordelijkheid dragen voor een goede organisatie.
Wij hebben taakjes op ieders maat en die schuiven door dmv pictogrammen.
De kleintjes hebben vaak “enkel” : vaatwasblokje in machine doen of konijnen water geven of plastiek bekertjes verzamelen na het eten.
Ze kennen elk hun taak en ze maken minder drukte en minder rommel ook. Er is altijd wel iemand die moet opruimen en door het doorschuifsysteem is het vaak nog aan jezelf ook.
Ach, dan zijn er weer dagen dat het minder gaat en ik me de slechtste moeder op aarde vind. Ik zit in die fase deze week maar dan vooral omwille van schoolse frustraties/Clb afspraken en dingen waar ik verder geen vat meer op lijk te hebben.
Mijn man wil ook graag in rust thuiskomen en hij doet geen huishoudelijke taken. Ik heb dit aanvaard en nu is er geen strijd meer over. Ik zorg dat alles gedaan is binnen mijn schema.
Ach zucht!
Opvoeden hé 😉
Ik zeg bewust niet :”kinderen hé” want die zijn slechts zichzelf, wij moeten hen de leefbare handvatten nog aanreiken… Wat die ook mogen zijn voor elk kind apart
Ik ben zo blij dat je zegt “opvoeden hé”!!
Soms is dat alles wat kinderen nodig hebben, te weten wat ze wel mogen met hun gevoelens, en waar ze met hun gevoelens naar toe kunnen. We zeggen zo makkelijk, niet dit doen of dat doen, maar wat zal dat een onzekerheid gaan geven in de kinderhoofdjes. Ze mogen leren omgaan met hun gevoel, en wat is mooier dan dat ze mogen ervaren:
Al mijn gevoelens, ze mogen er zijn!
Dat is een stuk aanvaarding, om helemaal te mogen zijn wie ze zijn. Dank je wel voor het delen van jou oplossing in deze situatie!
Inderdaad, de gevoelens mogen er zijn en wij mogen ze helpen deze op een goede manier te uiten en mee om te gaan.
Ik bewonder jou enorm. Zeker hoe je dit omschrijft. Het is soms moeilijk hé opvoeden… ik merk dat ook. Er is ook een grote verandering tegen vroeger of hoe wij zijn opgevoed…
Heerlijk als je ziet dat iets werkt!
Dat is ook gewoon af en toe eens nodig hé 😉
Oef…. ik vind het lastig hoor. Wij voeden heel bewust wel op met straffen en belonen. Dit omdat we opvoeden zien als voorbereiden op het echte leven. En in het echte leven bestaat alles uit straf en beloning (wie niet werkt krijgt geen loon, wie door rood rijd krijgt een boete). Dus denk dat voor ons zo’n elementair principe niet snel van de baan gedaan zal worden.
Vind het daarom altijd juist zo knap dat andere ouders het ‘kunnen’ (nou ja, wanneer is een opvoeding succesvol he? ) zonder belonen of straffen. Lijkt me heel lastig om elke situatie weer op een andere manier te moeten aanpakken…
Het is een verschil in visie. Wij voeden ook onze kindjes op om voor te bereiden op het echte leven. Wij zien die voorbereiding gewoon anders, wij willen ze op die manier een basis meegeven waarvan wij overtuigd zijn dat ze vandaaruit kunnen vertekken.
Wat een mooie, positieve post, ook al begon die niet zo happy. Het is zo fijn als je ziet dat je keuze de goede is. Wij zien hier soms ook de twee kanten van de medaille hoor, soms gaat het goed, soms minder. Overal, waarschijnlijk.
Zelf probeer ik ook onvoorwaardelijk op te voeden. Het is het mooiste als je kind zelf tot het besef komt dat dit of dat gedrag goed is, en dat andere niet. Ik geloof er heel hard in dat het op die manier het beste ‘doordringt’. Ik heb mijn visie op opvoeden ook wel aan mijn man moeten uitleggen. Ik ging er nogal vanuit dat hij me wel begreep, tot hij onze dochter in de hoek wou zetten. dit werkt echter niet goed bij haar vind ik. Maar toen ik uitlegde waar ik in geloof, en waar ik me op baseer (Alfie Kohn), begreep hij dit heel goed, en hij is het met me eens. zelf had hij er eerst niet zo over nagedacht, en deed gewoon wat zijn ouders bij hem deden.
Ja, het is niet altijd even makkelijk. Soms lijken de korte termijn oplossingen zo handig eventjes in de hoek en klaar (zelf geen ervaring mee maar soms stel ik het mij zo voor). Maar zo blij dat ik telkens weet door te zetten!
Ik ga er nu wel niet persé vanuit dat kinderen van nature goed zijn. Meer zelfs daar ben ik het niet mee eens. Maar wel dat we ze kunnen opvoeden tot goede mensen zonder al dat “échte” straffen en belonen. En dat dit zelfs effectiever is, zoals ook jij schrijft.
Ik schrijf “échte” omdat we hier wel een vorm van straffen hebben maar deze noemen ik dan natuurlijk of logische straffen.
Chapeau!!!
Ik kwam hier terecht omdat ik momenteel heel erg in de knoop lig met mezelf over de opvoeding van mijn kinderen. Mijn man is niet hun vader en heeft zelf ook geen kinderen. Hij is bovendien een ex-militair. We hebben een tijd relatietherapie gehad van iemand die werkt met ‘geweldloos communiceren’. Ik vond die methode geweldig maar bij mijn man lukt het helemaal niet. Hij gelooft in een harde aanpak. Doordat we zo lijnrecht tegenover elkaar staan staat onze relatie momenteel echt op springen. Zo erg dat ik mezelf in vraag begin te stellen. Hij beweert dat van mij de kinderen alles mogen, dat ik hen geen opvoeding geef. Het doet me goed om te lezen dat er nog mensen zijn die op deze manier met opvoeden bezig zijn (en er soms niks van bakken :-)). Het sterkt me in mijn overtuiging dat ik moet doorzetten en er desnoods alleen voor gaan. Ik hoop dat ik hier meer van dit kan lezen.