Gisteren hadden we de eer om een huwelijk bij te wonen. Erbij te zijn als ze de zegen krijgen van iedereen en bovenal van God en Zijn gemeente. Een heel spontane, emotionele en oprechte dienst. Doet je automatisch denken aan je eigen huwelijk, de 6 jaar die geweest zijn, nu en de toekomst. En emotioneel, nouja ik steek het ook op de hormonen van de buikbeeb, dat mag wel eens. Wij wensen ze alvast een heel bijzonder huwelijksleven toe. De kindjes hadden het ook fijn, onze jongste bij opa en oma, waar hij het (gelukkig!) uitstekend naar zijn zin had. Dat is toch altijd even afwachten, want begrijpen doet zo’n jong kind dit nog niet. Waarom laten mama en papa mij nu in de steek? Gaat dat hier nog lang duren? Maar heel fijn om te horen dat hij vrolijk aan het spelen was, goed geslapen en gegeten heeft. En nog fijner om hem op te halen en te voelen dat hij echt op zijn gemakje was en is. En extra knuffelen, natuurlijk. Onze oudste hebben ook fijn kunnen spelen en ravotten en slapen in hun eigen bedje met 2 fantastische babysitters (nouja baby …). Allemaal blij. Maar ook blij dat we nu gewoon weer samen zijn.