De laatste keer in spanning afwachten.
De laatste keer genieten van een nieuw groeiend leventje in de buik.
De laatste keer duurde nog 5 dagen langer dan “normaal” en werd ingeleid om vanaf dan “de eerste keer” te genieten van ons gezin met 4 kindjes.
Op dag 4 overtijd moest ik ‘s avonds al eventjes naar de materniteit om iets te laten inbrengen om alles al wat klaar te maken voor de komende inleiding. Het kon ook dat ze mij al vroeger zouden terug zien. Niet dus. Wat hadden ze nu gedacht, dat het opeens wel vlot zou gaan? Op dag 5 overtijd waren we ruim voor tijd (6u) al op het verloskwartier. Zenuwachtig, spanning, nieuwsgierig en ook wel een beetje bang maar vooral benieuwd en verwachtingsvol. De procedure kenden we al van bij Adam, het infuus werd gestoken en zachtjes aan kwamen de weeën. En ze bleven komen. En bleven komen. En, nouja, ze kwamen dus nogal overduidelijk en nadrukkelijk aanwezig. Doen alsof ze er niet waren was helaas helemaal geen optie. Zeker nadat, om 9u10, mijn water werd gebroken. Geen tijd meer voor de “De laatste keer” gedachten, volop concentratie. Tot we beseften waar het naartoe ging, ervaringen van de vorige 3 keren, al die moeite, al die pijn, al die twijfels, al die tranen om uiteindelijk een epidurale te nemen. Besloten we deze keer om het gewoon vlugger te doen. Mijn “De laatste keer” weeën opvangen was genoeg geweest. Al jankend de laatste keer epidurale was nog even heel erg bang zijn. En dan, stilletjes aan de pijn loslaten. Stilletjes aan ontspannen en dus ook stilletjes aan vordering. En genieten, terug beseffen waar we mee bezig zijn. Wat er aan het gebeuren is. Een eerste keer bevalling zonder epidurale heb ik niet gehad en zal ik misschien ook nooit hebben. Maar het is ok. Het is echt ok. Samen een grappige film bekijken en tegen het einde van de film begon ik toch wel weer van die stekende messen in mijn onderbuik te voelen. Oei. Wat is dat? Waarom heb ik terug pijn? Even afwachten en die pijn kwam vlugger terug en nog heviger. Hier klopt iets niet. Vroedvrouw erbij geroepen, dat kon normaal zijn, even een extra pijnstillend schotje en controleren. Wauw, al een 9 cm. Het zit er echt aan te komen, binnen dit en een uurke of wat langer … Die pijn bleef en was hels en dan het drukkend gevoel. Het is zover! Ze kon niet vlug genoeg de gynaecoloog bellen, bed omvormen, de vroedvrouw stond al half zelf in de startblokken om hem op te vangen … De gynaecoloog was net op tijd. En de eindfase kon beginnen. Hier keken we al 9 maanden naar uit. Naar dit moment. Het magische moment.
Toen het hoofdje er half doorzat moest ik niet nog meer duwen zoals altijd. Nee, ik moest stoppen. Oei, dat is raar. Maar op zo’n moment doe je wat ze zeggen, hoe pijnlijk het ook is. Hoe extreem pijnlijk en onnatuurlijk het ook is, je stopt en doet wat ze zeggen. En dan krijg je terug groen licht, daar is hij. “Je mag hem nemen.” Dan neem ik voor de allereerste keer mijn derde zoon en vierde kindje stevig vast en haal hem er volledig uit en leg hem veilig op mijn buik. Hij ziet blauw en weent niet, je geniet van het lichaampje, de tijd gaat zo vlug en tevens zo traag. En dan komt het geween en gelijktijdig mijn tranen. Onze zoon is er.
Even checken bij “de papa” wat er aan de hand was. Want er klopte toch iets niet? De navelstreng zat rond het nekje, maar gelukkig heeft onze fantastische gynaecoloog dat tijdig gezien en doorgeknipt. Jammer dat Bram het geen vierde keer kon doen. Maar wauw, alles is in orde. Een wriemelend nieuw leventje is geboren. Klaar om te groeien.
Eden is geboren op 20 november 2013, om 14u27 met een gewicht van 4,420kg en 55cm. 10 vingertjes en 10 teentjes. 2 Oortjes en 2 oogjes. Alles erop en eraan. Wat een zegen. Wat een wonder. Ons zalig paradijs.
Genieten van elkaar en kijken, kijken, kijken naar dat nieuwe leven. Niet te geloven, hij is er. Hij is er echt.
De allereerste borstvoeding voor Eden. Zalig terug zo’n kleintje dicht bij mij, voeden met mijn lichaam.
De allereerste ontmoeting tussen Abel en Eden, Emma en Eden, Adam en Eden. Hoe kan een moederhart daar niet van ontploffen. Zoveel liefde, zoveel emotie.
Dolblije kindjes, Eden is écht al een deel van ons gezin. Hij is er en hij krijgt knuffels en kusjes met hopen. En ook tekeningen.
We zijn er klaar voor, we zijn klaar voor een hele hoop “De allereerste keer”, samen met Eden, samen met ons gezin.