Mijn zoon gaat naar school: Dag 3 en 4

En daarmee zit de eerste echte schoolweek er al op. Want morgen mag hij spijbelen van ons, we gaan lekker trouwfeesten!

En helaas, we zijn er niet van gespaard gebleven.

Op dag 3, de woensdag, waren we iets later dan op dag 1 en dag 2 en waren alle fietsjes op de speelplaats al bezet en had hij trouwens geen tijd om te fietsen. Want het was al heel vlug tijd. En drama, hij wou  niet, hij wou ofwel fietsen ofwel terug mee met ons naar huis. Met pijn in het hart hem aan de zorgen van Griet gelaten. En buiten gewacht, om de 5 min gewoon eens de schooldeur opengedaan om te checken of hij nog aan het brullen was. Na een 15/20 tal min was het stil, het brullen toch. Of hij zich toen al helemaal terug goed voelde weten we natuurlijk niet. Toen we hem ‘s middags gingen halen was hij wel heel erg vrolijk en was hij helemaal niet gehaast om mee te komen naar huis. En ook heel positief was dat Griet zei dat hij eindelijk verteld had! Volgens mij toch een teken dat hij zich goed voelde.

Hij heeft verteld over, wat Griet ervan verstaan heeft, “Fipo, de olifant, die weggelopen is maar hij mocht een nieuwe olifant hebben.” Haha, dat ging dus over Vipo ons konijn die weggelopen is en ondertussen heeft hij dus al 2 nieuwe konijnen. De olifant dat hij ervan maakte kwam van de dag ervoor waar ze het blijkbaar over olifanten gehad hebben. En ook ging het over kranen en daarrond hebben ze dan op een super groot blad een grote kraan getekend en geverfd.

Dag 4 (toch halve dag!!) waren we wel op tijd en kon hij fietsen op de speelplaats voor de school begon maar dat mocht toch niet helpen. Ook drama. Griet vertelde dat hij nog bozer was dan gisteren en heeft dan heel erg boos in zijn broek geplast en erna was het over. Raar ventje. Maar ook deze middag een vrolijke zoon die niet mee wou naar huis! En heel erg trots in de sportzaal voordeed wat hij allemaal gedaan heeft tijdens zijn eerste echte sport school ervaring. Super.

Daar hij ‘s middags moeilijk naar huis te krijgen is, behalve de eerste dag toen hij van de ontlading begon te wenen, hebben we beslist om komende maandag eens een volle dag te proberen. Ik ben zo benieuwd. En eigenlijk ook best zenuwachtig.

En het is ook het plan om hem niet op woensdag te laten gaan, 5 dagen aan een stuk (zelfs met halve dagen) is toch lang.

Het doet toch wat met een mama, een schoolgaand kind. En niet alleen met mij, de dochter mist hem heel erg, echt. Zielig ook. En de baby is er moe van, telkens kleine dutjes in de bakfiets, gestoord worden, net aan het slapen als we moeten vertrekken. Zielig. Maar we leven op hoop op ritme.