- SOFIE LAMBRECHT - WOMEN LIFESTYLE
- hallo@sofielambrecht.be
Bekentenissen over de vijfde zwangerschap
Nieuwe boekentasjes
13 augustus 2015
Naar zee met 4 kleine kinderen
16 augustus 2015
Bekentenissen over de vijfde zwangerschap
Wennen aan het idee Natuurlijk wisten we dat er kans was op een vijfde zwangerschap, een vijfde baby’tje. Het was geen ongelukje. Maar het was nu ook niet zo heel erg gepland als de vorige 4. We lieten het los, we vertrouwden op God. Ik stond op enkele kruispunten, wat wil ik doen. Zoals je hier af en toe kon lezen dacht ik vaak “projecten” nodig te hebben. Maar dan telkens ook te denken “nee ik moet enkel mama zijn”. Ik kwam er nooit echt uit. En al zeker niet toen onze kinderwens zogenaamd vervuld was. Tijdens mijn tweede zwangerschap besloten we om voor 4 te gaan, mocht God het willen. En die vierde was er en we namen afscheid van babyspulletjes, we dachten in termen als: dit is de laatste keer, … Uitkijken naar zelfstandigere kindjes, betere nachten! Niet dus! Dus ja, alhoewel we natuurlijk heel erg enthousiast waren bij het zien van de twee streepjes op de test. Manlief zonet iets veel meer dan ikzelf. Moest ik wel even wennen aan het idee. Gewoon, terug van nul af aan beginnen.
Het wereldse loslaten Ik had gedacht dat ik daar als christen met al reeds 4 kindjes al goed in was geworden. Toch is deze vijfde zwangerschap terug een oefening erin. Iedereen wist dat we voor 4 kindjes gingen dus was voor velen deze 5de toch heel onverwacht. En werden we niet overal vrolijk ontvangen door een welgemeende proficiat! Maar eerder door “is dat een grapje” of “oei wat nu met de bakfiets” of “ge gaat toch eens moeten stoppen hé”. Als mensen mij en mijn 4 kindjes dan zien hoor ik vaak opmerkingen als “wauw, je hebt ook je handen vol hé” of “amai dat is ook druk”, en dan zou ik nu nog eens erbij kunnen zeggen “en er is een vijfde op komst”. Weet je, vaak laat ik het gewoon zo en ga wat afwezig knikken. Niet omdat ik me schaam omdat ik voor de vijfde keer zwanger ben, maar ik heb geen zin in die opmerkingen.
Het wonderlijke blijft Echt het is natuurlijk geen eerste zwangerschap. Ik zag al talloze echo’s, ik voelde al veel schopjes, ik hoorde al verschillende hartjes. Maar toch, dit is een nieuwe baby. Een nieuw wonder. Een nieuw mens dat goed kan brengen in de wereld. Een nieuw leven dat zin zal hebben. Ik blijf in spanning bij de echo, ik blijf het wonderlijk vinden hoe zoiets in mijn lichaam kan zitten. Wat een voorrecht om dit voor de vijfde keer te kunnen meemaken. Wat een eer om nogmaals leven te mogen laten groeien in mij.
Is dit de laatste Ik weet het niet. Bij de vierde was ik het zeker. En zie wat er nu gebeurt. Ik weet het niet. Het voelt niet zo. Vind ik dat fijn of leuk, ook dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat God er is en dat wij er niet alleen voor staan. Er kan nog zoveel gebeuren in ons leven.
We willen een meisje Yup, wij doen niet mee aan de “zolang het maar gezond is”. Tuurlijk willen wij mochten we kunnen kiezen liever een heel erg gezond baby’tje. Ik vind dat eerlijk gezegd alleen maar logisch. Nog tuurlijker is zowel een jongen als een meisje welkom, ook dat vind ik vanzelfsprekend. Elke zwangerschap is er wel een soort voorkeur geweest, niet altijd even uitgesproken. De eerste vonden we een jongentje wel leuk, gewoon zowat ouderwets starten met een “opvolger”. De tweede vonden we een meisje wel fijn ter afwisseling. De derde had vrij spel, al wisten we toen al dat we er vier wilden dus dachten we aan jongen-meisje-jongen-meisje. Natuurlijk werkte die vierde niet goed mee want dat werd een jongetje. Een prinses (want ja dat is Emma echt wel) tussen 3 stoere ridders heeft echt zijn charmes. Daar mag van mij gerust een vierde ridder bijkomen. Maar omdat Abel en Emma echt een meisje willen stemmen we dus voor een meisje. Nog eventjes geduld en we weten het. Ook dat blijft spannend! Dan kunnen we eindelijk de naam vastleggen, brainstormen voor het geboortekaartje, de presentjes, … heerlijk! Kortom, wij genieten volop van deze vijfde zwangerschap.
