Afgelopen woensdag was de eerste dag dat er terug zwemmen was op school. Ik had me opgegeven om te voeren voor Emma haar klas, met de bakfiets uiteraard. Vorig jaar ook zo goed als elke woensdag gedaan voor Abel zijn klas. Abel is nu een oudste kleuter en deze gaan te voet naar het zwembad (een ander dan het tweede kleutertje). ‘s Morgens ging Emma vrolijk haar klas binnen (jiha!) en dan was het de beurt aan Abel. Tegen al mijn verwachtingen in begon hij te panikeren. Hij was met geen stokken in zijn klas te krijgen, zelfs niet in hun gangetje dat ernaartoe gaat. Echte paniek. Hij wist met zichzelf geen blijf. Hij wou mee terug naar huis. Hij wou niet gaan zwemmen. Hij was bang voor het nieuwe zwembad (niet volledig nieuw, met de eerste kleutertjes was hij daar al geweest), hij was bang voor het wandelen. Het eerste leerjaar gaat ook in dat zwembad zwemmen op hetzelfde ogenblik. Na proberen troosten, praten, hem begrijpen beslist om dan maar samen met Eden en Adam mee in de ronde te gaan zitten. Hij stapte aarzelend achter mij aan.
Een ronde vol met opgewonden kleutertjes die vol adrenaline zaten omdat het eindelijk weer eens zwemmen was! Abel zat stilletjes te bibberen naast mij, met nog een traantje in zijn ooghoek. Na de hele korte ronde, vanwege de aanwezige verwachtingen, was het al iets beter met Abel. Het werd toen ook duidelijk dat hij bang was doordat hij naar het zwembad moest stappen. Hij was bang dat dat samen met het eerste leerjaar was en deze zijn groter, hebben langere benen en stappen veel te vlug. Maar oef oef oef, wat een opluchting dat ze enkel en alleen met de oudste kleutertjes ernaar toe stappen. Gelukkig maar. Hij is dan ook goed vertrokken en bij terugkomst was hij helemaal opgewonden erover en kijkt al uit naar volgende woensdag.
Maar, dit was nog niet alles. Ik ging dus mee met Emma en haar klasje. Eden en Adam waren ook mee uiteraard. Fijn de kindjes omkleden, dan vanuit de cafetaria genieten van de spelende plonzende kinderen en ze terug helpen omkleden. Tot Adam opeens begon te wenen, krijsen. Overal bloed. Ik neem hem op en gok dat er iets onder zijn kin is. Hij is waarschijnlijk gevallen met zijn kin tegen de bank. Ik draag hem naar de redders en daar hebben we een soort knuffel-troost-gevecht om het wat proper te krijgen en zien wat er gaande is. Een heel diepe snede, een plakker op proberen plakken tussen Adam zijn maaiende handen door. Mijn oren ondertussen aan het suizen van Adam zijn gekrijs, mijn hart slaat overuren, mijn arme arme Adam. Ik moet naar de spoed. Eden zit nog in de kleedkamer, Abel zit nog op school, ik moet nog een kindje naar school voeren en Abel ophalen. Ik bel eerst naar Bram, dank God dat Bram makkelijk naar huis kan komen van zijn werk. Oma is op reis, en ik zag het niet goed komen met 4 kinderen urenlang op spoed te wachten. Adam nog aan het krijsen. Kinderen inladen in de bakfiets. Adam krijst. Op school aangekomen, Adam krijst nog. Kindje afleveren en Abel inladen. Adam krijst nog. Naar huis, Adam stopt op 3 straten van aankomst met krijsen. Oef. Bram komt ook nog aan en heeft het schitterende idee om eerst eens naar onze huisarts te bellen of we vlug kunnen gaan. En ja hoor, hij heeft direct tijd voor ons! Gelukkig maar. Bram en Adam vertrekken naar de huisarts en ik, ik heb tijd om Eden te voeden, te slapen leggen, Emma en Abel voorzien van drank en eten en dan eindelijk wat bekomen.
Adam is genaaid geweest onderaan zijn kin en over twee weken moeten we de draadjes laten verwijderen. Mijn lieve kleine Adam. Gelukkig is nu alles goed, de snee begint goed dicht te gaan, we moeten af en toe de waterdichte plakker vervangen omdat de wonde niet nat mag worden. Het geneest goed.