2 jaar geleden – Adam 2 jaar

Kreeg ik mijn eerste inleiding want onze derde spruit besloot dat hij het zo erg leuk vond in mijn buik dat hij bleef zitten. Vlot ging het niet, genoten heb ik wel. Uiteindelijk toch. Na de epidurale, waar ik me al bij neergelegd heb dat ik vast nooit zal bevallen zonder. En dat is bij Eden nogmaals bevestigd geweest. Ah je kan niet perfect zijn natuurlijk. Dus toen ik 2 jaar terug op maandagavond het leven schonk aan onze lieve lieve Adam zweefde ik naar mijn blauwe wolk. Samen met mijn gezinnetje. Wat een heerlijk kindje, stil, rustig en sliep heel erg veel. Ondertussen weet ik al dat hij in die slaap lag te fantaseren hoe hij nu de deugniet kon uithangen. Want dat is hij zeker wel. Met die kuiltjes in zijn wangen, wie kan er hem nu iets kwalijk nemen.

Hij snapt er niets van. Wat is dat jarig zijn? Oh wat leuk, ik krijg een kroon! Een gewone dag als een ander. In de voormiddag een crisis van Abel die toch ook een kado wil krijgen ‘s avonds. Niet de eerste keer dat het daarover gaat.

‘s Avonds komt papa thuis van zijn werk, ik sta pannenkoeken te bakken. Ik onderbreek mijn werk eventjes om Adam zijn kadootje te geven. Hij is er super blij mee en begint het meteen te inspecteren en ermee te spelen. Emma doet lustig mee. Wat een vreugde. Ik bak verder pannenkoeken, en dan is het tijd om te eten! Kaarsjes op de pannenkoeken, blazen maar en smullen!! Zalig. Na het eten verder spelen tot het slaapjestijd is. Welterusten kleine man, die alweer een beetje groter is geworden.

Klinkt heerlijk. Niet?

Ware het niet dat Abel al een heel stuk voordat ik begon te bakken een crisis had. Eerst omwille van een papieren vlinder dat ik opnieuw moest maken voor hem. Dan omdat hij ook een cadeau wou. Hij wou hem nu hebben. Nu. Dus terwijl ik pannenkoeken stond te bakken was hij aan het brullen en tieren. Terwijl we Adam zijn cadeau gaven was hij aan het brullen en tieren. Terwijl Adam en Emma super leuk aan het spelen waren was hij aan het brullen en tieren. Terwijl Adam zijn kaarsjes mocht uitblazen was hij … Terwijl ik probeerde een pannenkoek te eten zat hij op mijn schoot te brullen, te tieren, proberen te verhinderen dat ik kon eten, … Er was geen kant mee uit te gaan, geen gesprek mee te voeren, geen dit of geen dat. Niets hielp. Verbijsterend hoe blij Adam en Emma bleven. Precies of er was geen krijsend wezen in huis dat alles probeerde te dwarsbomen waar niets tot doordrong. En wat een medelijden had ik met Abel. Hij eet heel graag pannenkoeken. Hij heeft er niets van gegeten. Hij wou taart! Hij eiste taart. Die was er niet. Hij wou pudding! Hij eiste pudding. Die was er niet. Op zijn verjaardag had ik pudding gemaakt.

Zo hartverscheurend.

Emma deed ondertussen al haar bestelling voor haar verjaardagsfeest. Ze wil opnieuw een prinsessentaart. Geen probleem kleine meid. Al is het nog even wachten natuurlijk.

Na het eten, uiteindelijk, koelde hij af. Kwam hij weer op de wereld. En kon ik genieten van Eden die aan het drinken was en mijn 3 andere jongens en 1 meisje die samen met het nieuwe speelgoed aan het spelen waren. Wat heerlijk.