Alweer 1 maand geleden dat Eden werd geboren.
Het lijkt of hij er altijd al was, of er juist nog maar net is. Hij hoort al helemaal bij ons gezin, al zou je hem wel eens eventjes stiekem vergeten als hij zo stilletjes ligt te slapen. De bevalling staat nog vers in mijn geheugen gegrift, en toch weer zo veraf. Ik voel hem nog bewegen in mijn buik, nu voel ik daar enkel vlinders. We zijn allemaal dolverliefd op deze kleine man.
Hij kijkt verwondert, slaapt en eet, durft wel eens meer kaka doen dan zijn pamper aankan. Vindt het niet fijn om uitgekleed en aangekleed te worden. Een badje valt wel mee, maar toch het liefste van al ligt hij in mama’s armen. Papa of bij Abel en Emma kan ook wel. ‘s Avonds eventjes tijdens het bedverhaaltje knuffelen met Emma in bed en kijken met grote ogen naar haar roze lichtje. Dromen naast mama in bed, soms in de co-sleeper maar toch iets vaker in haar armen. Met grote ogen kijken naar papa die hem stevig met liefde vast heeft. Belletjes blazen in zijn wipper. Genieten van Abel zijn stiekeme kusjes, onverwachts. Adam geeft vlugge lieve aaikes. Wat een heerlijkheid.